Znany jest pod nazwą NORSK SKOGKATT w jego rodowitej Norwegii. Kot Norweski Leśny posiada wiele cech podobnych do Maine Coona.
To unikalna skandynawska rasa, poparta legendą i tajemnicą powiązaną z norweskim mitem i wróżebną historią z połowy XIX wieku. Naturalnie ewoluował w zimnym norweskim klimacie przez co posiada mocne wodoodporne futro. Błyszczące, średnio długie futro jest odporne na śniegi i deszcze podczas a wełniste spodnie futro zapewnia mu ciepło. Silne nogi pomagają Norweskiemu w spinaniu się po drzewach i kamienistych stokach. Jest bardzo inteligentny, niezwykle bystry i również jest bardzo dobrym myśliwym.
Wczesne dane wskazują, że kot ten przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Trudno byłoby udowodnić teraz dokładne pochodzenie rasy. Ponoć Wikingowie traktowali je jak zwierzęta domowe. Kiedy Wikingowie opanowali szlaki handlowe z bizantyjskim Wschodem, ponoć koty również były przedmiotem handlu. Wiadomym jest również, że koty Norweskie Leśne służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach. W XVI wieku również odnotowano, koty z długimi nogami z kępkami włosów w uszach, lubiące się kąpać tak jak i współczesne Norweskie Leśne. Były wspaniałymi myśliwymi. Łowiły ryby i mniejsze zwierzęta. Nordycki folklor opisuje rodzimą rasę jako „baśniowe górskie koty z zdolnością do pokonywania stromych skał”, opis z pewnością pasuje do Norweskiego, który jest specjalistą wspinaczem z bardzo silnymi pazurami.
Wraz z naturalną ewolucją tych kotów w 1930 r. powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Jako rasa kot Norweski Leśny uzyskał popularność w czasie 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Różnica między nim a Maine Coonem to długie nogi i grube podwójne futro.
Został mianowany przez króla Olafa I (król Norwegii w latach 995–1000) oficjalnym kotem Norwegii (Viking king of Norway (995–c. 1000).
To unikalna skandynawska rasa, poparta legendą i tajemnicą powiązaną z norweskim mitem i wróżebną historią z połowy XIX wieku. Naturalnie ewoluował w zimnym norweskim klimacie przez co posiada mocne wodoodporne futro. Błyszczące, średnio długie futro jest odporne na śniegi i deszcze podczas a wełniste spodnie futro zapewnia mu ciepło. Silne nogi pomagają Norweskiemu w spinaniu się po drzewach i kamienistych stokach. Jest bardzo inteligentny, niezwykle bystry i również jest bardzo dobrym myśliwym.
Wczesne dane wskazują, że kot ten przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Trudno byłoby udowodnić teraz dokładne pochodzenie rasy. Ponoć Wikingowie traktowali je jak zwierzęta domowe. Kiedy Wikingowie opanowali szlaki handlowe z bizantyjskim Wschodem, ponoć koty również były przedmiotem handlu. Wiadomym jest również, że koty Norweskie Leśne służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach. W XVI wieku również odnotowano, koty z długimi nogami z kępkami włosów w uszach, lubiące się kąpać tak jak i współczesne Norweskie Leśne. Były wspaniałymi myśliwymi. Łowiły ryby i mniejsze zwierzęta. Nordycki folklor opisuje rodzimą rasę jako „baśniowe górskie koty z zdolnością do pokonywania stromych skał”, opis z pewnością pasuje do Norweskiego, który jest specjalistą wspinaczem z bardzo silnymi pazurami.
Wraz z naturalną ewolucją tych kotów w 1930 r. powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Jako rasa kot Norweski Leśny uzyskał popularność w czasie 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Różnica między nim a Maine Coonem to długie nogi i grube podwójne futro.
Został mianowany przez króla Olafa I (król Norwegii w latach 995–1000) oficjalnym kotem Norwegii (Viking king of Norway (995–c. 1000).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz